پریروز توی مراسمی که سازمان‏ملی‏جوانان برگزار کرده بود شرکت کردم. موضوع جلسه معرفی چند پژوهش و پایان‏نامه برتر و اهداء جوایز به تعدادی از اون‏ها بود. کارشناسان پژوهشی نمایندگی‏های هر استانی هم دعوت شده بودند. متاسفانه اون طور که باید، خبری توی جلسه نبود و با هر کدوم از کارشناس‏ها که صحبت می‏کردیم شکایت داشتند که از دیروز تا حالا این همه وقت گذاشتیم و از فلان استان پا شدیم اومدیم تهران، فقط برای این که شاهد جایزه گرفتن چند تا از پژوهشگر‏ها باشیم؟!

بعد از تموم شدن مراسم به آقای دکتر اسحاقی، معاون پژوهشی آقای حاج‏علی‏اکبری گفتم خب شما که این همه زحمت کشیدین و این همه هزینه کردین و این همه آدم رو دور هم جمع کردین، خب یه کاری می‏کردین که یه ثمره عملی هم به دنبال داشته باشه. ایشون گفت که ما فقط قصدمون تقدیر و تشکر از این افراد بوده و هدفمون از برگزاری مراسم فقط اهداء جوایز بوده و قرار نبوده که کار خاص دیگه‏ای انجام بشه.

من فکر می‏کنم در جلسه‏ای که نزدیک صد نفر از پژوهشگران نخبه کشور دور هم جمع شده بودند و کارشناسان پژوهشی خیلی از استان‏ها حضور داشتند و حتا مدیر نمایندگی یکی از سازمان‏های استانی بود، می‏شد جرقه‏ اولی طرح‏های مهمی رو زد. می‏شد بین نماینده‏های استان‏ها و پژوهشگرا ارتباط برقرار کرد تا توی طرح‏های آینده‏شون از این پژوهشگرها استفاده کنند. دیگه حداقل کاری که می‏شد انجام داد و کسی به فکرش نبود این بود که خلاصه‏ای از عناوین و موضوعات کارهای ارائه شده رو جمع آوری کرد و به افراد تحویل داد. تا حداقل بتونن روی اون‏ها برنامه ریزی کنن. مگه ما چه قدر وقت داریم که همین‏طور یه روز یه روز صرف همایش و گردهمایی و سمینار و تقدیر و تشکر و بزرگداشت کنیم؟!

در پایان:‏ این‏جور برنامه‏ها رو جوری اجرا کنید که دفعه‏های بعدی به دعوت‏نامه‏تون اهمیت بدن و توی مراسمتون شرکت کنند و مثل این دفعه باعث ناراحتی و بی‏اعتمادی نشه. توی این مراسم دلم به این خوش شد که آقای حاج‏علی‏اکبری رو دیدم. صحبت‏های خیلی خوبی داشتند. جاری باشید...

این روز‏ها که می‏رسه موقع دعا کردن یه کمی می‏ترسم. یه مقداری گفتن «اللهم عجل ...» برام مشکل می‏شه. نمی‏دونم اسم عبدالله‏بن‏عباس و عبدالله‏بن‏جعفر رو تا حالا شنیدین یا نه. این دو تا از علما‏ء زمان امام حسین بودند. کسانی بودند که پیامبر رو هم درک کرده بودند و واقعا هم نمی‏شه گفت که از محبت اهل بیت هیچ نصیبی نداشتند. ولی با همه این حرف‏ها دنبال امام حسین نیومدند. توی مدینه موندند به امید این که اسلام رو برای مردم تبیین کنند. چهار تا مسئله بگن.

این‏ها بزرگان اون زمان بودند و اشتباه رفتند. به قول آقا، آدم باید نقشه دستش باشه و الا راه رو گم می‏کنه. این همه حرف رو برای این زدم که راحت نشینیم و بگیم خدا فرج آقا رو برسون. راحت خودمون رو نذاریم در مقابل یه سری آدم‏های کافر و ملحد که با امام دشمنی می‏کنن. روز عاشوراء فقط یزید ملعون نبود که با امام حسین جنگید و جهنمی شد؛ یه سری هم بودند که توی مدینه موندند و آقا رو تنها گذاشتند. از اون بدتر، یه سری تا خود کربلا هم اومدند و اون آخرهای کار برگشتند.

امام زمان که میان معروفه می‏گن «بلاء عظیم». یعنی امتحان بزرگ. این عبارت معصومه نه یه آدم معمولی. وقتی معصوم می‏گه امتحان بزرگ، معلومه خیلی سخته. این روزا امیدم همینه. همینه که با همین عزاداری‏ها نقشه رو پیدا کنیم. نقشه اگه نباشه گم‏گور می‏شیم. این ده روزه به اون دو تا عالمی که امام حسین رو یاری نکردند بیشتر فکر کنید تا به یزید شراب‏خوار میمون‏باز. این جوری بیشتر به عزاداری احساس نیاز می‏کنید.

اللهم عجل لولیک الفرج

امروز در گردهمایی مجمع وبلاگ‏نویسان مسلمان شرکت کردم. از آن‏جایی که بین جلسه‏های مشابه که در یک سال گذشته در تهران شرکت کرده بودم، بهتر از بقیه بود جای تشکر و امیدواری داره. ان‏شاء‏الله که از ظرفیت‏های این مجمع به بهترین صورت استفاده بشه. فقط دو تا نکته توی دلم مونده دلم می‏خواد بگم که البته هیچ ربطی به هم ندارند:

یکی این که دعوت‏ میهمان هیچ وقت قانونش این طوری نیست. باور کنید که همه جا اول با آقا یا خانم میهمان تماس می‏گیرند و از اون می‏پرسند که آیا شما می‏تونین تشریف بیارین یا نه. بعد اگه ایشون فرصت داشت، توی تبلیغات می‏نویسند که مثلا با حضور دکتر تهرانی یا حاج‏آقای نجمی یا هر میهمان شریف دیگه. ولی به نظر می‏رسید که نه آقای نجمی، نه آقای دکتر تهرانی و نه آقای قرائتی خبر نداشته‏اند که قرار است در چنین جمعی سخنرانی کنند. و خب طبیعی است که کار به هم بریزد و هیچ یک از این آقایان تشریف نیاورند. اگر آقای نیلی هم تشریف نمی‏آوردند که دیگه واقعا ناجور می‏شد.

دوم این که از روحیه یکی از آقایونی که در جلسه شرکت داشتند و مدیر یکی از سرویس‏بلاگ‏ها هم هستند خوشم نیامد. از این که منفعلانه، بچه‏گانه و احساسی صحبت کردند حس بدی به من دست داد. وقایعی که چند ماه قبل در مورد همون سیستم پیش اومده بود، تازه برام قابل فهم شد. البته این حرف‏ها نوعی سلیقه شخصیه. فقط از روحیه ایشون خوشم نیومد. خب خوشم نیومد دیگه. ای بابا! همین طور که از روحیه ابوذر هم خیلی خوشم اومد. تا حالا از نزدیک ندیده بودمش. از این که آدم در بند خیلی از قوانین و کلاس‏های مرسوم نباشه خیلی حال می‏کنم. همین. دلم می‏خواست یه گزارش از جلسه بنویسم. یعنی نوشتم ولی حال نداشتم توی وبلاگم بنویسمش. حسش نبود.

بابا نمی‏شه. خب بعضی وقت‏ها آدم مطلب‏ش نمیاد. جرم که نیست. اصلا حس نوشتن‏م پریده. شیش ماه نوشتیم و نوشتن‏مون اومد حالا دو روز هم نوشتن‏مون نمیاد و نمی‏نویسیم. باور کنین نوشتن مثل ... گوش‏ت رو بیار جلو... مثل زاییدن می‏مونه!
البته تشبیه‏های بهتری هم هست. دیروز استادمون سر کلاس می‏گفت «نوشتن عرق‏ریزان روح است». تعبیر خیلی قشنگی بود. به دلم چسبید. حالا خلاصه روح بنده هم در عرق‏ریزان افتاده. ولی هر چه عرق می‏ریزه مطالبش راست و ریس نمی‏شه. حالا تا ببینیم خدا چی‏ می‏خواد.
جاری باشید...

و مادر....

این معمای خلقت. این خلق عجیب که هر چه بیشتر به‏اش فکر می‏کنم کمتر مفهوم و معنایش را درک می‏کنم. به خدا قسم نمی‏فهمم. نمی‏شود فهمید. تا حالا به این فکر کرده‏اید که مادر‏ها نسبت‏ به فرزندان خودشون، خیلی رمانتیک نیستن؟ گویا رمانتیک بودن جزء کلاس‏های پایین عشق و محبته. نه. بعضی وقت‏ها باید اقرار کنیم که راه را اشتباه می‏رویم. ادعای بزرگ از قد و هیکل‏مان می‏کنیم. مادرها رمانتیک نیستند. مادرها به معنای واقعی عاشقند.

آن‏ها که جمعه‏، برای تشییع پیکر حسن آمده بودند، آن‏ها که بهشت زهرا دنبال پیکر حسن بودند، این حرف‏ها را بهتر می‏فهمند. مادر‏ها معمای خلقتند... خدایا چه کرده‏ای؟!...